Τα πιο μεγάλα σ΄αγαπώ τα είπαμε με τα μάτια, κάτι τέτοιες ώρες που δεν υπήρχε γύρω μας τίποτα άλλο, λες και ο κόσμος χάθηκε για μια στιγμή.. λες και γύρω μας το σκοτάδι έλουσε οτιδήποτε έμοιαζε περιττό και τα δυο κορμιά μας φώτισε αχνά..

– Μου έλειψες..

–  ( σιωπη ).

Τα δυο μου γέρικα χέρια αγγίζουν με δυσκολία το πρόσωπο σου και εκείνο χάνεται μέσα στην παλάμη..

– Άργησες..

– ( σιωπή ).

Κλείνω τα μάτια και ρουφώ με όλη μου την δύναμη όσο αέρα έχει απομείνει γύρω σου, μην χάσω θέλω την μυρουδιά σου!

– Πρέπει να φύγω..

– ( σιωπή ).

Ανοίγω τα μάτια και απέναντι μου ένας καθρέπτης τρελός μου γελά.. Μια φιγούρα που στέκει ασάλευτη και κουρασμένη.. Τα γκρίζα μαλλιά της πέφτουν ατημέλητα στο κούτελο και τα γένια μετρούν μέρες πολλές.. Ένα ρυτιδιασμένο πρόσωπο με κάποιον μου μοιάζει..

– Έφυγε..

– ( σιωπή ).

– Μίλα Διάολε!

Το βλέμμα της φιγούρας χαμηλώνει λες και θέλει να κρυφθεί.. Ένα ψέλλισμα και τα ξεραμένα χείλη τρεμάμενα να προσπαθούν..

– Μίλα Διάολε, μίλα!

– Έφυγε, ( σιωπή ).