Πεθαμένα λευκά άλογα, πριγκίπισσες κοκαλιάρες κρέμονται από το στενό μπαλκόνι του πύργου, μάταια περιμένουν τον πρίγκιπα που θα τις σώσει..

Ο πρίγκιπας μπεκροπίνει στην άκρη του ποταμού παρέα με έναν βάτραχο γερασμένο και μια αλανιάρα τσιπούρα..

– Βάλε λίγο ακόμα!

φωνάζει ο βάτραχος και ο πρίγκιπας γεμίζει το ξύλινο ποτήρι του βατράχου με ρακόμελο..

– Πρίγκηπα μου σε περιμένει η πριγκίπισσα να την σώσεις!

– Όχι σήμερα καλέ μου βάτραχε..

λέω να κάτσουμε εδώ και να πιούμε αυτό το θεσπέσιο ρακόμελο.. αύριο με το καλό και όταν ξεμεθύσω θα πάω να την βρω..

Αυτή η συζήτηση γινόταν χρόνια μεταξύ του βατράχου και του πρίγκιπα..

Ο βάτραχος ποτέ δεν σταμάτησε να πίνει,ο πρίγκιπας ποτέ δεν έφυγε..

Η κοκαλιάρα πριγκίπισσα πέθανε μόνη κοιτάζοντας κάθε βράδυ τον ορίζοντα, ακούγοντας γέλια παιδιών να παίζουν στην αυλή του κάστρου..

Ένας πρίγκιπας που δεν ήρθε, ένας βάτραχος μέθυσος που πνίγηκε στο ποτάμι, τα χρόνια πέρασαν από πάνω της αφήνοντας για ανάμνηση λίγα όμορφα ηλιοβασιλέματα και ένα ΑΧ βαθιά μέσα στα στήθη της..

Ανεκπλήρωτη χαρά..

Αλήθεια αξίζει για μια προσμονή να χάνεις το τώρα;

Κοιμήσου μωρό μου.