Στασου που πας του φωναζε  που πας?

Εκεινος ετρεχε ετρεχε μακρια της ολο και πιο γρηγορα..

στασου στασου που πας του φωναζε..

εκεινος ετρεχε φωναζοντας φευγω φευγω μακρυα σου σε βαρεθηκααααααααα!!!

Απο μακρια αν τους εβλεπες θα ηταν κατι πολυ κινηματογραφικο.. τελη φθινοπωρου στις ομπρελες στο λευκο το πυργο. Εκεινη ντυμενη σαν τον αστακο με ενα παλαιστηνιο φουλαρι να τον κυνηγαει και εκεινος χοροπηδηχτος ολο χαρη να περναει αναμεσα στον κοσμο..

– Ρε φιλαρακι προσεχε σε λεω που πας..

του ελεγαν οι περαστικοι καθως τους σκουντουσε για να περασει.. και στα πεντε μετρα πισω αυτη.. βημα γοργο ολο χαρη και οι δυο ωσπου καποια στιγμη εκεινη λαχανιασε δν αντεξε αλλο και κοντοσταθηκε.. εβαλε τα χερια της στα γονατα και προσπαθουσε να παρει βαθιες ανασες που γεμιζαν τα πνευμονια της με βαρδαρικο αγερι.. χαμηλωσε το βλεμμα της για λιγο και εκλεισε τα ματια της.. ειχε μια κρυφη ελπιδα πως θα την δει και θα σταματησει.. θα καταλαβει το λαθος του και θα γυρισει πισω.. εμεινε εκει για ενα λεπτο.. οταν σηκωσε παλι το βλεμμα της η φιγουρα του μολις που διακρινονταν πισω απο τα τελευταια εργα του μετρο..

Εκανε να φωναξει μα δεν ειχε δυναμεις…

Ενας κυριος την πλησιασε και την σηκωσε ορθια..

– Τι? Τι λετε κυρια μου δεν σας ακουωω..

– Εφυγε..

– Εφυγε?ποιοε εφυγε? αποκριθηκε αυτος.

– Εφυγε.. εφυγε το αρχιδι του νοτια..